Bromo en Ijen, wat een vulkanen!

Sinds ons vertrek in Yogyakarta hebben we allesbehalve stilgezeten.
We vertrokken maandag om 8 uur en pikten nog een Spaans koppel en 2 Litouwers op om vervolgens richting de Bromo vulkaan te gaan. Indonesië en dan vooral Java bestaat voor een groot deel uit vulkanen. Zo goed als elke vulkaan staat ook op uitbarsten, alleen is het afwachten wanneer het juist zal gebeuren.

De weg naar Bromo was een lange rit van 11 uur en dan nog een uur naar ons hotel dat ergens in de bergen lag. De 2 Litouwers van in ons busje verbleven daar ook. We kwamen aan in het hotel rond 21u30 en moesten om 3u30 de volgende morgen weer klaarstaan voor onze tocht naar de vulkaan en de zonsopgang. Een korte nacht dus! Om 10 voor 3 bonkte iemand heel hard op onze deur en toen we opendeden, was er niemand te zien. Zo word ik toch liever niet wakker en zoveel tijd hadden we ook niet nodig in een kamer met een toilet dat we niet konden doorspoelen en zonder lavabo. Om 3u20 gingen we naar boven en daar zagen we dat ze de poort op slot gedaan hadden, dus moesten we erover zien te geraken. Gelukkig was een van de twee Litouwers een sterke man, dus die heeft ons opgevangen aan de andere kant. 

We werden met de jeep naar een uitzichtpunt gebracht, waar we een uur te vroeg aankwamen. Op het uitzichtpunt waaide het enorm en was het te koud om te blijven staan, dus we besloten de tijd te doden met een theetje. Na een uurtje gingen we weer terug en het enige wat we zagen waren wolken. Zonsopgang? Niet te zien! Echt jammer, want vooraf hadden we foto's gezien en het ziet er echt prachtig uit. Je hebt vanaf dat punt een overzicht over meerdere vulkanen en bergen in de buurt.

We gingen zwaarteleurgesteld terug naar de jeep, maar het was gelukkig nog niet gedaan. De volgende halte was de Bromo vulkaan. We werden beneden afgezet en konden van daaruit naar boven wandelen. De hele weg door zag je paardjes met toeristen de weg opklauteren, maar wij gingen moedig zelf verder. Op het einde van het pad, zagen we de paarden, dus dachten we dat we er bijna waren, maar niets was minder waar. Iets verder stond een trap die eindeloos lang leek te zijn. Maar goed, we moesten en zouden de vulkaan zien, dus begonnen we aan de klim. Het was het meer dan waard! Echt adembenemend mooi! Naast de vulkaan ligt nog een andere berg, die er zo groen uitziet en waarvan je mooie foto's kon maken. Als je in de vulkaan kijkt, hoor je het broebelen en zie je veel rook. Daar wil je ook liever niet invallen!

We kregen na terugkeer in het hotel nog wat rijst en een ei als ontbijt en hadden nog een uurtje over voor een power nap. Om 11 uur kwamen ze ons weer ophalen en vertrokken we naar Ijen. Daar kwamen we rond 17u30 aan en namen we onze eerste warme douche in 6 dagen, heeeeerlijk! De volgende dag hadden we de keuze tussen vertrekken om 1u of om 4u. We kozen voor de eerste en ook meest pijnlijke optie. We aten snel iets en kropen om 19u ons bed in om toch enkele uurtjes te kunnen slapen.

We werden om 1u opgepikt en vertrokken gepakt en gezakt richting de voet van de Ijen krater. Vanaf dit punt tot aan de top van de vulkaan is het 3km wandelen en je doet er tussen de anderhalf uur en twee uur over, dus ik moet er waarschijnlijk geen tekening bij maken om te zeggen hoe steil het was. En dit allemaal op een nuchtere maag en met een fles water die nog in de bus lag, hehe, niet het beste plan dus! Onderweg kwam ik wel een lieve Nieuw-Zeelander tegen die me een van zijn wandelstokken gaf en zo gingen we samen verder.

Na veel hijgen, puffen, blazen, inwendig vloeken en hopen dat ik kon vliegen, kwamen we boven aan. De Bromo-vulkaan vonden we al indrukwekkend, maar deze verdween in het niets toen we de Ijen vulkaan zagen. We kregen onmiddellijk het idee dat we op de maan waren. Wat een fantastisch landschap! De reden waarom we deze toer zo vroeg waren begonnen, is dat er in de vulkaan een blauw licht is dat je enkel kan zien tussen zonsondergang en -opgang. Dit blauwe licht ontstaat wanneer het zwavel in aanraking komt met vuur.

We begonnen aan de afdaling van 1km in de krater, wat ook weer een hele uitdaging was. Het lag vol met kleine steentjes, zodat je gemakkelijk uitgleed en dit doe je natuurlijk beter niet in een vulkaan. Het minder leuke deel van deze afdaling was de verschrikkelijke geur van zwavelzuur. Gelukkig was ik ondertussen goeie vriendjes geworden met onze gids en kregen Joyce en ik elk een gasmasker, wat het iets makkelijker maakte om verder te gaan zonder het gevoel te hebben dat je vergast werd.

We kwamen onderweg kleine tengere Indonesische mannetjes tegen die met een serieuze hoeveelheid zwavel naar boven liepen om het vervolgens naar de voet van de vulkaan te brengen, zodat ze het kunnen wegen en vervoeren. Chapeau! Die mannen doen deze klim 2 tot 3x per dag voor een klein loontje. Dit verandert gelukkig niets aan hun humeur, want elke man die we tegenkwamen, zei met een brede glimlach hallo.

Aan het eind van de afdaling zagen we zoals beloofd het blauwe licht. Echt ongelofelijk om te zien. Tegen dan begon het meer te waaien, zodat we snel moesten wegkomen, want de stank en de rook waren allesbehalve aangenaam. De ogen begonnen serieus te prikken en terug naar boven klimmen met een gasmasker op je mond is ook niet het leukste wat ik ooit gedaan heb.

Toen we weer boven waren, hadden we nog een uur de tijd vooraleer de zon zou opkomen, dus hebben we nog een toer gedaan rond de vulkaan. We zagen -in tegenstelling tot de dag ervoor- een prachtige zonsopgang en kregen een fantastische natuur te zien toen we weer terugkeerden, zodat we nog mooie foto's konden maken. Deze vulkanen hebben echt een hele grote indruk op me gemaakt. Het is een van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan, maar dit had ik voor geen geld ter wereld willen missen!

De terugweg was minder lastig dan het beklimmen, maar je moet toch steeds opletten dat je niet uitglijdt. Het winkeltje dat ergens halverwege het pad lag, was ondertussen open, dus we kochten elk een cola om wat suiker binnen te krijgen en daar raakte ik aan de praat met een leeftijdsgenoot die ook elke dag zwavel haalt en het naar beneden brengt. Toen hij vroeg of ik getrouwd was en met een knipoog zei dat hij ook niet getrouwd was, ben ik er toch maar snel vandoor gegaan, hehe.

We kwamen rond 9 uur aan bij de haven, zodat we daar de ferry konden nemen naar Bali. Bij aankomst in Bali bleek dat er geen bussen rijden naar de verschillende steden en wij wilden naar Ubud. We konden uiteindelijk een busje delen met die 2 Litouwers en nog een ander koppel naar Denpasar en werden van daaruit verder gebracht naar Ubud, waar we nu zijn. We hadden wel bijna een rit gekregen van enkele politieagenten, maar hebben uiteindelijk vriendelijk bedankt. We staan wel met hen op de foto. Hehe, voor een keer dat een flik het goed vindt dat je een foto maakt, moet je er toch gebruik van maken he. Het blijft me toch nog altijd een beetje verbazen hoe vriendelijk ze hier allemaal zijn. Niets is teveel! 

Ons avontuur op Java zit er dus op en ik heb er maar 1 woord voor: Adembenemend! Zo'n mooie natuur, lieve mensen, lekker eten,.. hier kom ik ooit nog wel es terug!

Tot de volgende!