Een dagje tussen de olifanten in Mondulkiri

In alle andere landen waar we al geweest zijn, kwamen ze ons veel te vroeg ophalen voor een busrit. In Cambodja komen ze 10 minuten voordat de bus vertrekt, zodat je nog wat kan stressen omdat je de bus misschien mist. De rit naar Mondulkiri duurde 8,5 uur en was een saaie busrit, maar verliep gelukkig vlot. Ze zetten wel de hele rit Cambodjaanse muziek op (hoe die vrouwen ooit zangeres zijn geworden, is een groot raadsel) met een bijhorende muziekclip. Je ziet de Cambodjanen dan dansen, maar eigenlijk wiegen ze gewoon een beetje met hun heupen en bewegen ze hun handen in slow motion. Vreemd om te zien en het werkt serieus op je systeem na enkele uren.

We hadden een bungalow geboekt en ze hadden aangeboden om ons op te halen om 17u30. Toen we aankwamen om 17u25 was er niemand te bespeuren. Hier nemen ze tijd soms ruim, dus we besloten te wachten. Een onweersbui later waren we het wachten beu en begonnen we te wandelen. Het stond gelukkig goed aangeduid, maar elke keer als we hoopten dat dit het laatste bordje was, zagen we weer een ander. We hebben uiteindelijk 2km gewandeld, met die zware rugzakken, dus we waren allesbehalve blij als we daar aankwamen en dat hebben ze geweten. We kregen onze bungalow en die vond ik wel leuk, maar voor iemand die bang is van insecten (zoals Joyce) was het minder aangenaam. We hadden gelukkig een muskietennet en aangezien er geen wifi in de kamer was, gingen we snel naar de bar waar wel wifi was en iets minder insecten. 

De volgende dag moesten we om 7u20 terug in het centrum zijn, waar we werden opgehaald voor onze dag tussen de olifanten. Het Elephant Valley Project vangt mishandelde en overwerkte olifanten op en leert ze weer olifant te zijn. We hebben de hele dag olifanten gevolgd en stonden letterlijk op enkele meters van deze prachtdieren. Elke olifant heeft z'n eigen verhaal en dat krijg je allemaal te horen tijdens die dag. Per olifant hebben ze een 'mahout' die er dagelijks voor zorgt dat de olifant zich wast en die de olifant volgt. 's Avonds worden die olifanten dan vastgebonden om te voorkomen dat ze het dorp in gaan en daar schade aanrichten en 's morgens kunnen ze weer gezellig op pad in het bos. Als je hier een mahout op een olifant ziet zitten, dan zit hij op de nek, aangezien dit het sterkste gedeelte is. Een olifant heeft een zwakke rug en kan maar 10% van zijn eigen lichaamsgewicht dragen. Dus al die trekkings waarbij je op olifanten gaat rijden, zijn misschien wel leuk voor een toerist, maar het is verschrikkelijk slecht voor een olifant. 

Elke olifant ziet er ook weer anders uit, zo had de ene olifant nog een beetje slagtand over, terwijl de andere een harige kop had en nog een andere had als staart enkel nog het lange smalle gedeelte en niet meer de kwispel om vliegen mee weg te slaan. Die kwispel wordt soms afgesneden omdat er met olifantenhaar -net als met slagtanden- veel geld te verdienen valt.

De olifanten die we zagen leven niet allemaal tesamen. Zo had je Onion, die alleen rondloopt. Deze olifant houdt van mensen, maar niet van andere olifanten. Dan was er nog een groepje van 4 die altijd tesamen zijn en 's middags volgden we nog 2 andere olifanten en zagen we een beetje verder nog eentje die graag alleen is. De reden waarom de olifanten apart worden gehouden,  is omdat er niet genoeg eten is op 1 plek voor alle olifanten samen, dus verspreiden ze ze over het bos. 

Je kan kiezen om de olifanten een dag te volgen en je kan het ook combineren met wat vrijwilligerswerk.  Wij kozen voor 1 dag en waren achteraf gezien blij met deze keuze. Het bos zat vol beestjes (een serieuze beproeving voor Joyce) en het vrijwilligerswerk van die dag was stenen goed leggen in een rivier zodat het een pad zou vormen. Niets te maken met olifanten dus. 

We hebben wel genoten van de ontmoeting met de olifanten en vinden het fantastisch dat ze weer een nieuwe kans krijgen dankzij dit project.  Het zou zonde zijn, moest de Aziatische olifant uitsterven.

Tot de volgende!