Phnom Penh

We vertrokken vanaf Ho Chi Minh City met de bus naar Phnom Penh. Er zijn meerdere busmaatschappijen die deze tocht aanbieden, maar na het lezen van reisblogs, kozen we voor Mekong Express omdat we zo toch bijna zeker waren van een goeie service. Je kan bij zo'n busrit met een grensovergang niet het risico nemen dat ze je ergens achterlaten he, hihi. We vertrokken om 8u30 's morgens en kregen een visumaanvraag die we moesten invullen. Die aanvraag kwamen ze ophalen samen met onze paspoorten en het geld voor het visum. Twee uur later kwamen we aan bij de grenscontrole en daar ging alles vlot. Eerst moesten we door het gebouw van de Vietnamese douane wandelen en kregen we direct ons paspoort terug, want de stempel van ons vertrek uit Vietnam hadden ze er al in gezet. Daarna reden we 100 meter verder met de bus, terwijl ze ons paspoort opnieuw kwamen ophalen en kwamen we aan bij de Cambodjaanse grenscontrole. Daar moesten we eventjes wachten tot ze terugkwamen met het paspoort waar ze het Cambodjaanse visum al hadden ingestempeld. Zo moesten we voorbij de douane, waar ze nog een foto en onze vingerafdrukken namen en dat was het. We zijn nog nooit zo gemakkelijk een land buiten- en binnengekomen. Daarna hadden we nog 3 uur te gaan en zo kwamen we 7 uur na ons vertrek uit Ho Chi Minh City aan in Phnom Penh. 

We hadden de laatste dag in Vietnam ontzettend veel moeite met het vinden van een wisselkantoor. Overal wisselden ze wel, maar enkel van dollars naar Vietnamese Dong. Wij hadden Dong, maar wilden dollars om zo ons visum te kunnen betalen. Het lukte na lang zoeken gelukkig wel. Toen we aankwamen in Phnom Penh was de opluchting enorm toen bleek dat je overal dollars kan afhalen en dat ze overal de prijzen in dollars aanduiden. Zo moeten we dit keer geen nieuwe munteenheid leren kennen en geen wisselkantoren meer zoeken. Top!

Phnom Penh is de hoofdstad van Cambodja en is ook niet zo groot. Wij boekten een guesthouse ergens in het centrum van de stad. De guesthouse kost 2x niets en toen we onze kamer binnenkwamen, werd ook snel duidelijk waarom. De badkamer heeft een lavabo waar het water er ook weer direct aan de onderkant uitkomt. De douchekop spuit het water zo'n beetje overal, maar om je haar te wassen heb je ongelofelijk veel tijd nodig om de shampoo eruit te krijgen. Behalve dit is het putje ook wat verstopt, zodat er na het douchen (elk zo'n 3x per dag, niet overdreven, hehe) toch zeker nog 10 minuten water op de grond ligt.
In het slaapgedeelte staan 2 bedden, elk met een enorm slechte matras. Het is zo'n matras waarvan je zeker bent dat als je door ziekte enkele dagen in je bed moet blijven, al je vormen ook in de matras staan. We kregen ten slotte een ventilator, maar aangezien het hier rond de 38 graden is, kregen we het daarmee ook echt niet koud. De eerste nacht sliepen we beiden noodgedwongen met onze armen en benen gespreid over het bed omdat het anders te warm was. Gelukkig hebben we ondertussen -mits een kleine vergoeding- airco en is het weer aangenaam hier.

Gisteren bezochten we het Tuol Sleng Genocide museum. Net als Vietnam heeft Cambodja een zwaar verleden. Hier hadden ze niet de Amerikanen, maar Pol Pot en zijn rode Khmer. Hij zorgde er in 4 jaar tijd voor dat er 3 miljoen Cambodjanen omkwamen. Het Tuol Sleng museum was vroeger een school, maar deze werd door Pol Pot ingenomen en omgevormd tot een S21 gevangenis, waar de mensen gefolterd, zwaar mishandeld en vermoord werden. Elke gevangene die binnenkwam, werd geregistreerd en gefotografeerd. Deze foto's staan ook nog in het museum. Je ziet er vaak ook gehavende gezichten tussen staan, wat er op wijst dat ze de mensen op een heel brutale wijze meenamen. Er zijn slechts 7 mensen levend -maar ook zwaar getraumatiseerd- uit deze gevangenis gekomen. Deze mensen gebruikten hun gave -zoals schilderen of fotograferen- om in leven te blijven.

's Middags zijn we naar de andere kant van Phnom Penh gegaan. Daar heb je de rivier en is de sfeer direct veel aangenamer en levendiger. We wilden het koninklijk paleis bezoeken, maar vergaten een sjaal om ons te bedekken. We raakten aan de praat met een local, maar zijn er snel vandoor gegaan toen hij begon over samen uitgaan. In dit stuk van de stad heb je ook nog enkele tempels zoals de Wat Ounalom, een tempel met een wenkbrauwhaartje van Boeddha en de Wat Phnom, een tempel die op een heuveltje ligt maar die niet zoveel voorstelt. 

Vandaag zijn we naar the Choeng Ek killing fields gegaan, 1 van de vele plekken in Cambodja waar ze dagelijks honderden mensen vermoordden. We kregen bij aankomst een audioguide en deze was zelfs in het Nederlands. Leuk en echt interessant. 
De killing fields zien er op het eerste zicht een rustige plek uit, tot je hoort wat voor gruwelijke taferelen zich hier hebben afgespeeld. Twee tot drie keer per maand kwamen ze met een vrachtwagen vol mensen aan, om die mensen dan dood te slaan met alles wat voor handen was. Ze gebruikten geen kogels, want die waren te duur. Ze hadden deze mensen meegekregen met de belofte dat ze naar een nieuw huis zouden worden gebracht, voor een nieuw leven. Niets was minder waar. In Choeng Ek speelde de hele dag muziek, overdag om de werkende mensen aan te moedigen om harder te werken en 's avonds om geen aandacht te trekken van de omliggende huizen terwijl ze de mensen aan het afslachten waren. 

Tussen de massagraven zie je ook een boom staan, met allemaal armbandjes aan. Het ziet er onschuldig en kleurrijk uit.. tot je hoort wat er gebeurde bij deze boom. Hier namen de soldaten de kleine kinderen bij hun benen vast en sloegen ze ze met hun hoofd tegen de boom om ze vervolgens in het massagraf ernaast te gooien. 
De laatste stop in Choeng Ek is een herdenkingscentrum, waar ze meer dan 8000 schedels en kleren hebben neergelegd. 

We begrijpen echt niet hoe dit soort dingen 40 jaar geleden nog steeds mogelijk waren. Zo goed als niemand werd gestraft voor de gruwelijkheden en sommigen worden zelfs nu nog door internationale topadvocaten (waaronder zelfs Nederlandse advocaten) verdedigd. Het is echt hartverscheurend, maar zeker noodzakelijk om deze plekken eens te bezoeken. 

Morgen gaan we naar Mondulkiri, in het oosten van het land. Deze streek is gekend voor de olifanten (eindelijk, woehoeee!) en de inheemse stammen. Tijd voor weer wat aangename activiteiten. 

Tot de volgende!