Het einde is in zicht..

Om van Mandalay naar Inle Lake te gaan, hadden we 3 mogelijkheden. Ten eerste een nachtbus, die om 19u30 vertrok en aankwam om 3u30 (waar halen ze die uren toch vandaan?!), ten tweede een taxi voor €100 of een gedeelde taxi voor €25 per persoon. Het voordeel van een gedeelde taxi is dat je gewoon overdag kan reizen, zo het land kan zien en op een goed uur aankomen om dan nog es op verkenning te kunnen gaan. We kozen dus voor de gedeelde taxi, maar de dag zelf bleek het een gewone taxi te zijn, waarschijnlijk door een gebrek aan geïnteresseerden. Wat een geluk! De rit naar Inle Lake was echt de moeite doorheen bergen en prachtige landschappen.  Alleen hadden we een chauffeur die graag weer snel thuis wilde zijn en dus iedereen inhaalde, het liefst zelfs in een bocht. Spannend, maar je leeft maar 1x he, hihi!

Om het gebied van Inle Lake binnen te mogen, moet elke toerist $10 betalen, dat jammergenoeg volledig naar de overheid gaat. De prijzen stijgen hier blijkbaar wel heel snel, want vorig jaar was de toegangsprijs nog $5. Maar er zal natuurlijk niemand weigeren om te betalen als je juist 7u gereden hebt om daar aan te komen. We hadden 3 nachten geboekt in Nyaung Shwe, een dorp vlakbij het meer. Onze kamer was precies een bergchalet, met ervoor een terras, hihi, echt heel gezellig! We hadden wel weer een vies toilet, maar warm water en dan knijp je ook weer een oogje toe. Bovendien zat in de prijs een ontbijt inbegrepen dat bestond uit toastbrood, roereitjes, een pannenkoek, fruit en koffie of thee. Echt wel super! 

Ons oorspronkelijke plan was om een kano te huren en zo es het meer op te gaan, maar volgens de eigenaar van het hotel kon je enkel boottochtjes doen. Wij dachten dat hij weer gewoon commercieel wilde doen, dus huurden we een fiets waarmee we naar het meer zouden gaan en daar zouden we dan wel een kano huren voor onze boottocht op het meer!

We huurden een goeie fiets, kregen een kaartje en een flesje water mee en begonnen vol goeie moed aan de fietstocht en voelden ons ook echt sportief :). In het begin ging alles goed, tot we op een stofweg kwamen (daar werd je direct een tint bruiner van :-).) Op zich geen probleem, ware het niet dat die weg vol met stenen lag, dus je moest echt opletten dat je niet viel. We begonnen het ons al een beetje te beklagen, maar zagen in de verte een asfaltweg,  dus gingen we gewoon door. Na 2,5u was het water op, vonden we niet meer op de kaart waar we waren (die tekenen ook echt maar wat als ze een kaart maken) en was er nog steeds geen meer te zien, terwijl het meer toch echt enorm is. We bleven rijden en kwamen gelukkig voorbij een klein huisje (kraampje), waar we water konden kopen. Net op tijd, want het begon af en toe wat zwart te worden voor mijn ogen. We wilden vooral niet opgeven en terugkeren (we hadden eerlijk gezegd ook niet de moed om diezelfde weg terug te doen, vol steile hellingen, putten in de weg, stenen en stof,..), dus we bleven gaan. Een 20tal minuten later zagen we langs de weg staan Ton Le village, dus we gingen daar even kijken en kwamen voorbij een restaurant (het leek bijna op een oase in een woestijn, zo blij waren we!).

Na een portie noedels met groenten,  waren we weer een beetje meer onszelf. De man van het restaurant had ook een bootbedrijfje en regelde voor ons een boot die ons met onze fiets naar de overkant van het meer wilde brengen. De reden waarom we het meer tot dan niet hadden gezien is dat je met een boot eerst een stuk doorheen kanaaltjes moet vooraleer je het meer kan bereiken. We konden in die boot een uurtje uitrusten (zo groot is het meer dus, hehe) en konden zo aan de overkant weer met nieuwe moed beginnen aan de fietstocht. Aan die kant heb je ook een wijngaard waar je een wijnproeverij kan doen (hadden we ondertussen meer dan verdiend, al zeggen we het zelf, hihi). Alleen hadden we weer een beetje pech, want we kwamen er aan om 17u20 en om 18u sloot het. We reden dus gewoon verder naar ons hotel en zouden de proeverij dan wel de dag erna doen.

De tweede dag namen we dan maar een bootje, want kanoën bleek inderdaad niet mogelijk te zijn. We zagen de vissers op het meer, drijvende tuinen met tomaten, een pagode (ze komen na 4 weken bijna onze oren uit, hehe), een klooster, een goud -en zilversmid en een lotusweverij. Echt wel mooi om te zien allemaal.

Na de boottocht gingen we lunchen (een fond leggen voor de wijntjes) en huurden we weer een fiets om naar die wijngaard te gaan. We hadden geen spierpijn van het lange fietsen de dag ervoor, maar als we opnieuw op de fiets gingen zitten, vertrok ons gezicht toch even door een pijnlijke kont en pijn aan de handen. Het was gelukkig maar 6km fietsen, dus in een kwartiertje waren we er. De wijngaard lag alleen iets hoger dan we verwacht hadden (je moet er hier echt wel iets voor over hebben om wijn te drinken ;)!), maar wat een uitzicht!! We kregen 4 wijntjes voor de kleine prijs van 2000 kyat (€1,5), die zelfs nog lekker waren ook! 

Inle Lake was onze laatste stop in Myanmar. We hebben echt enorm genoten van het land. De bevolking viel bij ons ook beter in de smaak dan in Thailand,  maar daar zal het toerisme veel mee te maken hebben. Myanmar heeft veel te bieden en zal waarschijnlijk snel wel populair worden. Ik voel me vereerd dat ik het heb mogen zien nog voor die grote massa toeristen hier komt en het land tot een commerciële boel omvormt!

Straks hebben we een nachtbus die ons terug naar Yangon brengt. We komen daar morgenochtend aan en dan begint het lange kamperen. 's Avonds vliegen we via Bangladesh (waar we 16!!! uur moeten wachten) naar New Delhi in India. 

Op naar een nieuw avontuur!

Dikke kus en warme groetjes voor de laatste keer vanuit het fantastische Myanmar.