Welkom in Vietnam

Vietnam is normaalgezien het laatste 'moeilijke' land van onze reis om binnen te geraken. We kwamen wel voorbereid dit keer. Zo hadden we al dollars gehaald in Laos en ons visum via internet geregeld, dus dat moesten ze enkel nog in ons paspoort stempelen. Bij aankomst in de luchthaven gingen we ons paspoort en aankomstformulier afgeven bij de douane, zodat ze het nodige konden doen. We moesten hen ook een pasfoto geven en net die had Joyce niet. Ze stuurden ons door naar de andere kant van het bureau, waar we ons paspoort met visum zouden terugkrijgen. We leerden er ondertussen een leuk Nederlands koppel kennen, die net als ons ook aan het rondreizen is door Azië.  Zij hadden niet genoeg cash geld bij zich en moesten dus met iemand van de luchthaven geld afhalen.

Toen de man van de douane hun paspoort liet zien, moesten ze dus nog even wachten op het geld. Dit was al wat tegen de zin van die man, maar goed. Vervolgens was het onze beurt, maar de douanier begon weer over die pasfoto van Joyce. Die hadden we niet, aangezien er in Laos nergens een werkende fotograaf te bespeuren was. In Laos hadden ze de foto van het paspoort gebruikt, dus we stelden voor om hetzelfde te doen. Dit wilde hij niet doen, maar hij haalde een fototoestel tevoorschijn en nam zelf een foto van Joyce. We beloofden hem dat we snel foto's zouden laten maken en gaven hem het geld voor de visums, maar er zat blijkbaar een scheurtje in een briefje van 20 dollar, dus hij begon te roepen dat hij dat briefje niet wilde. We hadden geen andere dollars meer en ook geen ander geld bij. Gelukkig kon het Nederlands koppel onze 20 dollar wisselen voor een ander briefje. Het visum was dus in orde. Dachten we.. want plots vroeg die douanier 2 dollar voor de pasfoto. We hadden die 2 dollar ook niet, maar weer hadden we geluk dat die Nederlanders er waren, want die wilden een goed karma en betaalden de 2 euro voor ons. Hier kon de douanier ook niet mee lachen, maar hij had zijn geld, dus hij liet het voor wat het was.

Vervolgens waren die 2 Nederlanders aan de beurt. Ze gaf de zojuist afgehaalde 2 miljoen dong, maar kreeg niets terug. Toen ze vroeg naar haar wisselgeld, begon die douanier luid te roepen en gooide hij hard de rekenmachine op de balie. Hij rekende uit hoeveel ze moesten betalen en gaf met tegenzin wat wisselgeld terug. Ze wilde al het wisselgeld terugkrijgen, maar hij had geen kleine briefjes liggen. Ze hield haar been stijf, waarop hij natuurlijk nog kwader werd. Het scheelde niet veel of hij ging op de grond liggen om als een kwaad kind met zijn handen op de grond te slaan. Wij moesten ons ondertussen echt serieus inhouden om niet in de lach te schieten, want we moesten natuurlijk het land binnengeraken, hehe.
We hadden ons in elk geval wel een andere welkom voorgesteld!

Onze rugzakken lagen wel al mooi op ons te wachten en de chauffeur van het hotel stond ook klaar om ons te brengen. We hadden al bijna 10 uur niets meer gegeten, want in de luchthaven kon niet met de kaart betaald worden en ons cash geld was op. We bestelden in het hotel nog een pasta met pesto en een cola, die we konden opeten in onze kamer. Alleen was er helemaal geen pesto te bespeuren.. ze hebben in Azië jammergenoeg wel vaker de neiging om dingen toe te voegen aan een maaltijd of helemaal weg te laten. Verdikke toch! 

Na een goeie nachtrust, konden we op ontdekking gaan in Hanoi. Als je dingen leest over Hanoi, gaat het vaak over hoe chaotisch het verkeer is. Ik had me er dus op voorbereid dat we hier goed zouden moeten opletten, maar dit valt best mee. We hebben natuurlijk al veel verschillende steden gezien in de voorbije 2,5 maand en zijn het waarschijnlijk al gewoon geworden. Zo kunnen we ondertussen even vlot als de locals een drukke weg oversteken zonder geraakt te worden, hihi. Wat hier wel opvalt, is dat een voetpad niet gebruikt wordt voor voetgangers,  maar eerder als parkeerplaats dient voor de vele brommertjes. Grappig om te zien.

De stad zelf is eigenlijk niet zo heel groot, dus we konden alles gemakkelijk te voet bereiken. Ons hotel lag in het oude stadsgedeelte, ook wel the old quarter genoemd. We begonnen bij het Hoan Kiem meer. Het meer ligt in het midden van het oud stadsgedeelte en in het noorden van het meer ligt een tempel. Iets zuidelijker ligt de vroegere gevangenis aka Hanoi's Hilton. Je hebt er twee delen, in het eerste gedeelte zie je in welke erbarmelijke omstandigheden de gevangenen moesten leven en in het tweede stuk zie je dat de Amerikaanse piloten die er zaten echt heel goed behandeld werden. Het is zeker de moeite om es naartoe te gaan en het doet je weer beseffen dat die oorlog helemaal nog niet lang geleden is.

Een echte must see in Hanoi is ook het Ho Chi Minh mausoleum. Het bezoek duurt slechts enkele minuten, maar het is wel indrukwekkend -en een beetje luguber ook- om Ho Chi Minh daar te zien liggen. De bewaking is heel streng en overal aanwezig. Je kan het mausoleum enkel 's morgens tussen 8 en 11 bezoeken, dus we moesten vroeg uit de veren. Vlakbij het mausoleum staat ' the one pillar pagoda ', wat veel kleiner is dan je zou verwachten en eerlijk gezegd wat tegenviel. Naast de pagode staat het Ho Chi Minh museum, waar je op de benedenverdieping veel foto's en citaten van de president kan zien. Op de bovenverdieping heb je verschillende elementen vanuit de geschiedenis, maar er zit geen verhaal in, dus daar zijn we redelijk snel doorgevlogen.

's Middags zijn we tapas gaan eten bij La Salsa. De uitbater is een Fransman die duidelijk nog es wat echte tapas moet gaan proeven in Spanje. De tapasbar lag wel in een leuk straatje en bij de Sint-Jozefkathedraal en zo zagen we nog een ander stukje van Hanoi.

Vandaag namen we de bus naar Halong Bay. Ik had er het beste zitje uitgekozen. Het hing volledig scheef en ik voelde de veertjes goed zitten. Zo lijken 4 uur echt een eeuwigheid! We hebben de hele middag informatie verzameld over bussen en boottochten en uiteindelijk -na 1000x alles uitleggen- gevonden wat we nodig hebben. Morgen gaan we Halong Bay van dichtbij. We hebben er alvast zin in!!!

Tot de volgende!